به کجا چنین شتابان!

در فصل 55 کتاب میرسیم به توصیف سیاست و هدف اصلی بنی امیه. چون فصل نسبتا طولانی هست در چند پست اون رو قرار میدم.

هدف اصلی بنی امیه محو آثار اسلام و روح اسلام بود، دقیقا مخالف با هدفی که خاندان پیامبر داشتند. اولین اقدام آنها این بود که چنان اختناقی بوجود آورند که کسی جرئت نکند اظهار تشیع کند یا نام این بزرگواران را بیاورد. 

در زمان معاویه در مراکز اصلی اسلام یعنی شهرهای مکه و مدینه و حتی کوفه وضع اینگونه نبود و بالاخره کسانی بودند که علنا وابسته به دستگاه امامت بودند (علویون). اما در حکومت جابرانه یزید، تصمیم براین شد که همین باقی مانده حیات سیاسی اهل بیت را هم از بین ببرند. در نتیجه امام حسین را مجبور به بیعت با خود کرد. امام اگر میپذیرفت، به کلی هویت سیاسی و دینی خودشان را از دست میدادند و اگر نمیپذیرفت… واقعه به همان صورتی که میدانید اتفاق افتاد.

تحلیل: معاویه غیرمسقتیم عمل میکرد و با پنبه سرمیبرید، بنابراین در سیاستش موفق تر بود. اما یزید مستقیم وارد عمل شد و در سیاستش شکست خورد. این یک حقیقت است، تفاوت میان عملکرد مستقیم و غیرمستقیم

سوالی که اینجا حضرت مطرح میکنند علت دشمنی امویان با ائمه است. آیا عناد و دشمنی شخصی داشتند؟ با شخص امیرالمومنین علی علیه السلام، یا شخص امام حسن علیه السلام؟ همه میدانیم که دشمنی آنها با اسلامِ امام حسن و سایر ائمه بود.

چرا که اسلام وقتی آمد پول و ثروت را از آنکس که به ناحق و با مال مردم خوری مال اندوزی کرده بود را گرفت، داد به فقیر و نیازمند. یکی را از عرش به پایین کشید و دیگری را بالا برد و این دو نفر با هم به یک جایگاه رسیدند. طبیعی است آنکس که به زیر کشیده شده دشمنی کند. و آنکس که با کمک اسلام بالا آمده بخاطر اسلام با متجاوز و زورگو بجنگد، و چنین کسی را دیگر نمیتوان با پول فریب داد. چنین کسی خطرناک است. ائمه چنین نیروهایی پرورش میدادند و اصل خطرناک بودن آنها برای دستگاه حکومت اموی این بود. 

یک مطلب دیگر آن است که امویان با کجای اسلام دشمن بودند؟ با نماز و روزه و زکات و حج و… مشکل داشتند؟ ابدا! چرا که خود هم این کارها را انجام میدادند. زکات هم که به بیت المال حکومت واریز میشد. با توجه و ذکر خداوند مشکل داشتند؟ ابدا چنین نبود! معاویه خودش هروعده نمازش را به جماعت میخواند. پس با ظواهر اسلام مشکلی نداشتند. آنچه که دشمنی امویان را با اسلام برمی انگیزد توحید اسلام است. توحیدی که میگوید حکومت تنها از آن الله است. پس با حکومت و قدرت گرفتن اسلام دشمنی داشتند نه با ظواهر اسلام.

تحلیل: عمل به ظواهر اسلام بدون پذیرش حکومت و قدرت اسلام میشود همان اسلام آمریکایی، اسلام رحمانی. آمریکا و استکبار جهانی با نماز و روزه و حج و نماز جماعت و جمعه مشکلی ندارد. آنجا که اسلام حکومت تشکیل دهد (نظام جمهوری اسلامی) و حکم براند… اینجا مشکل دارد.

بنی امیه بخاطر مخالفتی که با اسلام داشتند، سعی در هضم و فانی کردن آن داشتند. اما اینکه این کار را چگونه و از چه طریقی انجام میدادند، در مطلب بعدی بیان خواهم کرد ان شاءالله.

صفحات 601 الی 605 کتاب حلقه سوم انسان 250 ساله

سلام مجدد و طلب عذر از اینکه یک مدت نسبتا زیادی مطلب نگذاشتم

و اما در ادامه مطالعات رسیدیم به صفحات 597 تا 600 کتاب حلقه سوم انسان 250 ساله. در این فصل که عنوانش جهت گیری مبارزاتی امام سجاد هست، یک نمای کلی از اهداف و کلیت مسیری که امام چهارم در طول زندگی خودشون داشتن، ترسیم میشه.

حضرت آقا میفرمایند که امام سجاد در طول امامت خودشان سه نقش را ایفا کردند که دو نقش آن با دیگر ائمه مشترک بود و یک نقش تنها منحصر به ایشان میشود:

1- تبیین و روشنگری در زمینه معارف اسلام و احکام اسلام و فقه اسلام و حفظ اسلام از انحراف ها و تحریف ها و اعوجاج هایی که بر آن تحمیل می شد.

2- زمینه سازی برای ایجاد جامعه اسلامی، جامعه الهی تحت اداره حکومت علوی.

3- زنده نگهداشتن حادثه عاشورا.

قطعا مورد سوم نقش انحصاری امام سجاد و نقش بسیار مهم و آینده سازی است. ایشان به انحاء مختلف یاد عاشورا را زنده میکردند ازجمله وقتی که میخواستند آب بنوشند، یا گوسفندی را مردم میخواستند ذبح کنند و… بنابراین دوره اول زندگی امام سجاد علیه السلام اینگونه بود. ایشان اینکار را از طریق تبلیغات تند، خطبه های آتشین و افشاگری درباره عاشورا خصوصا در مجامع دولتی سرشار از ظلم و اختناق انجام میدادند. چرا که این واقعه باید بماند تا بتواند موثر و مفید واقع بشود.

دقیقا برعکس آنچه یزیدیان میپنداشتند. چرا که آنها بسیار خوشحال و خرسند بودند از اینکه جوانهای دلاور، محکم و با ایمان در کربلا همه کشته شدند و دیگر هیچ مانع و خطری حکومتشان را تهدید نمیکند. آنها به دنبال ختم ماجرای نبوت بودند و بعد از واقعه کربلا وقتی دیدند هنوز زینب هست، علی بن الحسین هست، فهمیدند اشتباه کرده اند. 

امام سجاد هم هرآنچه مردم باید از عاشورا بدانند را بیان کرد، نه تقیه کرد، نه ترسید و نه ملاحظه چیزی را نمود و با این عمل خود:

1- تاریخ را تثبیت نمود

2- دشمنی که سرشار از غرور پیروزی بود را دچار ضعف روحیه کرد (شکست سیاسی و روانی)

3- روحیه یاران و نزدیکان به خصوص اسرایی را که همراه خود آن حضرت بوودند تقویت کرد. 

اما پس از بازگشت به مدینه دیگر این نوع عملکرد قابل ادامه نبود. هدف طولانی مدت و اصلی ایشان «زمینه سازی برای تشکیل حکومت اسلامی» بود. بنابراین امام بین دو راه باید انتخاب میکرد.

اول. با ایجاد هیجان و تحریک احساسات مردم پرچم مخالفتی برافرازد و حادثه شورانگیزی را بیافریند.

دوم. احساسات سطحی را بوسیله تدبیری پخته و سنجیده مهار کند و ابتدا مقدمه کار خود را فراهم سازد، یعنی ایجاد یک تفکر راهنما و تربیت عناصر صالح. این عمل موجب تجدید حیات اسلام و بازآفرینی جامعه اسلامی و نظام اسلامی است.

با توجه به اینکه شعاع تأثیر عمل امام تنها زمان خودش را در برنمیگیرد و برسراسر عمر تاریخ تأثیر میگذارد، امام راه دوم را انتخاب نمود. راهی بس دشوارتر، حوصله گیرتر و قهرمانانه تر.

ادامه دارد…….

سلام دوباره

همونطور که در پست قبلی گفته بودم، دوره چهارم امامت در حلقه سوم کتاب انسان 250 ساله رو ان شاءالله باهم مرور میکنیم.

دوره چهام امامت که از شروع امامت امام سجاد علیه السلام تا شروع غیبت صغرای امام زمان عجل الله تعالی فرجه هست رو حضرت آقا به سه دوره تقسیم کرده اند. 

1- سال 61 هجری یعنی سالی که واقعه عاشورا اتفاق افتاد تا سال 136 هجری یعنی تا پایان خلافت منصور عباسی. یعنی سالهایی که حرکت از نقطه ای آغاز میشود، کیفیت، عمق و  گسترش می یابد و اوج میگیرد.

2- از سال 136 تا 202 یا 203 هجری که سال شهادت امام رضاست. این سالها را حضرت آقا فصل محنت ائمه می نامند. اگرچه شیعه گسترش یافته، اما حرکت متوقف می شود. البته از اینجا تلاش و مبارزه ائمه برای بلندمدت آغاز می شود. 

3- از سال 204  تا 260 هجری که سال شهادت امام حسن عسکری است. در این سالها ائمه در کنار مبارزه ایدئولوژیک خود در مقابل تحریف ها و کج اندیشی ها، کار درازمدت خود برای ایجاد حکومت و رژیم اسلامی و احیای قرآن و سنت پیامبر را دنبال می نمایند.  

اینها مطالب صفحات 589 و 590 کتاب بود.

اما در بخش پنجاه و سوم که از صفحات 591 تا 596 کتاب است، حضرت آقا به اصلاح یک ذهنیت غلط می پردازند. ایشان میفرمایند که مردم فقط یک قسمت از زندگی امام سجاد را خیلی خوب در ذهن دارند و آن وقایع پس از عاشورا، کاروان اسرا، خطبه خوانی امام در دمشق و کوفه و بازگشتن کاروان به مدینه است. اما «به اینجا که می رسد، نوار تاریخ زندگی امام سجاد در ذهن ها دیگر قطع می شود»^ص595. ایشان پس از بیان خلاصه ای از وقایع پس از عاشورا تا بازگشت ایشان به مدینه، به این نکته اشاره می کنند که مردم امام سجاد را یک مرد سالخورده و ساکت و مریض، که دائما یا در حال دعا خواندن و یا در حال گریه است می شناسند. امامی که شبها به درب خانه ایتام رفته و قوتی به ایشان می بخشند و هیچ عمل مثبت دیگری از ایشان سراغ ندارند.

اما باید این سوال را از خود بپرسیم، امامی که چنین شور و هیجان مبارزه در دمشق و کوفه از خود نشان داد، پس این شور و هیجان کجا رفت؟ باید گفت امام سجاد در عاشورا مریض بودند و در وقایع پس از آن تا آنجا که به مدینه میرسند جوانی 22 ساله و کاملا سالم بوده اند. پس از عاشورا امام سی و پنج سال به امامت مشغول بودند و در این مدت عملکرد ایشان حتی از یک انسان فوق معمولی هم محال بوده است. 

معلوم شد که ما امام سجادِ پس از کربلا را نشناختیم. برای این کار اول باید هدف و خط مشی ایشان را در این سی و پنج سال بشناسیم و بررسی کنیم برای این اهداف ایشان چه اقداماتی انجام داده اند و تا پایان عمر شریفشان تا چه حد در این مسیر پیشرفتند.

برخی از اهداف امام سجاد را حضرت آقا اینگونه بیان می فرمایند: «احیای تفکر درست اسلامی، بازسازی گروه شیعیان، سازماندهی مسلمانان راستین و تعلیم و تربیت آنها، تلطیف جو اختناقی که به وسیله روسای اموی انجام گرفته بود و…»

بسیار مشتاقم بدانم امام سجاد علیه السلام در اصل مبارزات خود چگونه و با چه خط مشی یی عمل نموده اند.

تا مطلب دیگر، حق نگهدارتان.

استادمان همیشه می‌گوید فعالیت در فضای مجازی  «بلدی» می‌خواهد. اینکه هرکسی را بفرستیم توی این فضا و بگوییم  «حالا تأثیرگذار باش» حماقت است، کشتن آن آدم است. البته نه کشتن فیزیکی، بلکه کشتن تفکر و اعتقادش.

راست میگوید. چه جوانهایی که به گفته حضرت آقا در این  «قتلگاه» مغزشان فرار کرد و با کشته شدن اعتقاداتشان، سرباز دشمن شدند.

می‌پرسیم چه چیز را بلد باشیم. می‌گوید  «اصول جنگ نرم»…. در رسانه‌هایی که ایرانی نیستند و تولید صهیونیست اند، مثل اینستا و فیس بوک و واتساپ و تلگرام و توییتر و….، باااااااید  «افسر جنگ نرم» باشی تا بتوانی مؤثر واقع شوی. متوجهید؟  «افسر» جنگ نرم، نه «سرباز صفر»!!

کلاه خودمان را قاضی کنیم، هیچکدام از ما می‌دانیم جنگ نرم چیست و چه تاکتیک‌هایی دارد که بخواهیم حالا  «افسر» باشیم یا  «سرباز صفر»؟؟! فکر می‌کنم ما حتی «آبدارچی» جنگ نرم هم نیستیم. چرا که از جنگ نرم فقط اسمش را شنیده‌ایم و بس….

استادمان می‌گوید جنگ نرم یک جنگ چریکی است. اصلا می‌دانیم جنگ چریکی چیست و چه فرقی با بقیه جنگ‌ها دارد؟ پس همان آبدارچی برایمان مناسب‌تر است.

می‌پرسیم از کجا و چگونه جنگ نرم را بیاموزیم؟ جواب زیبایی می‌دهد. می‌گوید از یاران صدیق و با وفای امامان معصوم. البته از امام سجاد به بعد. چرا که از  دوره امام سجاد، ائمه و یارانشان از دست حکومت جور اموی و عباسی باید مخفیانه و بدون اینکه دشمن بفهمد به تبلیغ و گسترش دین می‌پرداختند. مضاف بر اینکه سربازان حکومتی روز و شب در حال تعقیبشان بودند تا آنها را سر به نیست کرده و حکومتشان را از آسیب آنها در امان بدارند. پس یاران ائمه چه می‌کردند که هم شناسایی نشوند و هم دین را گسترش دهند؟ استادمان می‌گوید بهترین اصول جنگ نرم همان است که ائمه به یارانشان آموختند.

می‌پرسیم این اصول را از کجا بدست آوریم؟  می‌گوید: «در کتاب انسان ٢۵٠ ساله، حلقه سوم که حاصل جمع‌آوری سخنان حضرت آقا توسط انتشارات صهباست»

تصمیم دارم دوره چهارم امامت (بعد از واقعه عاشورا تا غیبت صغری) را بخوانم و خلاصه مطالب را اینجا با شما به اشتراک بگذارم. باشد که اصول جنگ نرم را در کنار هم بیاموزیم.

و هيچ شكي در آن نيست…

پس آنان كه در دل خود ترديد راه ميدهند، گمراه ميشوند. حتي ذره اي!

كتاب، نوشته، خواندني… بهتر است بگويم «موجودي» است عظيم كه ابتدايش با گشايش و پيامي از رحمانيت و رحيميت خالق يكتاست و فرمان به عبادت و استعانت «تنها» از او ميدهد و مي آموزد چگونه از او درخواست كنيم.

و اما بعد…

رموزي در آن نهفته است كه تنها خدا از آن آگاه است و بس!

و تو اي انسان، هيچ ترديد مكن كه جاي هيچ خلل و نقصاني نيست. چنان منسجم و محكم گشته كه حتي روزنه اي از خطا و اشتباه در آن نمي يابي. و آن براي هدايت آنان است كه تقوا پيشه كرده باشند. 

تقوا چيست؟ يعني بداني كه تنها نيستي. مهربان خدايي داري كه همواره با توست و تو را مي نگرد. پس حرمتش را نگه دار و او را احترام كن و هرآنچه به تو گفت با گوش جان بشنو

كساني مي توانند تقوا پيشه كنند كه اول به آنچه نمي بينند، اما عقل به وجود آن حكم ميكند، ايمان آورده باشند و با دل و جان بدان «آري» گفته باشند. در برابر عظمتش سرفرود آورند و به خاك افتند و سر بر سجده گذارند. ايمان به غيبي كه دل را از دنياي مادي بيرون كشد و هر آنچه از محبوب مي رسد، در راهش ببخشند.

همانها كه به دنبال نزديك ترين افراد به محبوب خود مي گردند و آنان را مي يابند و چون پيامي از محبوب به آنها ميرسد، با آغوشي باز مشتاقانه آن را در بر ميگيرند. و يقين دارند كه جسمشان، جز زنجيري بر پاي رفتن به سوي محبوب نيست و سر انجام روزي اين زنجير پاره خواهد شد و در حضور پر مهر جانان حاضر گشته و از بودن كنار او سرشار از شادماني و شعف خواهند بود.

آنها دستشان در دست پروردگارشان است و هركجا هستند بدان معبود نيز همانجاست.

راست گفت خداوند بلند مرتبه و بزرگ

سوره فاتحه الكتاب و بقره آيات 1 الي 5