به کجا چنین شتابان!

سلام علیکم

در مطلب قبل رسیدیم به اینکه امویان با اسلام مخالف بودند و در راستای فانی کردن اسلام کوشش می کردند. اما چطور اینکار رو میکردن. اگر مستقیم با اسلام مخالفت میکردن که کسی حرفشون رو نمیپذیرفت

بنابراین از جایی اینکار رو شروع کردن که مورد پذیرش مسلمانها باشه. مسلمانها چی رو قبول داشتن؟

قرآن رو قبول داشتن. سخنان پیغمبر خدا رو به عنوان آورنده و مفسر قرآن قبول داشتن.

بنابراین از (به ظاهر) علمایی استفاده کردن که سخنانی از طرف پیامبر بگن که در جهت مقاصد و منافع امویان باشه و آیات رو جوری تفسیر کنن که کم کم باعث اضمحلال اسلام ناب بشه. (روش اول)

معاویه فهمید که باید از افراد سرشناس در دوره پیامبر استفاده کنه. مثل ابوذر، سلمان، مقداد. اما اینها زیربار حرف معاویه نمیرفتن و حاضر به تحریف قرآن و سخنان پیامبر نبودن. (با ولایت بودن و ماندن خواص جامعه)

پس معاویه رفت سراغ چهره های ناشناخته و ناموجه و سعی کرد با تبلیغات (بخوانید با رسانه و شانتاژ اطلاعات غلط) این چهره ها رو موجه جلوه بده و اونها رو معروف کنه. (به بیان امروزی، سلبریتی سازی کنه) مثل چه کسی؟ مثل کعب الاحبار که حتی پیامبر رو درک نکرده بود. یک ملای یهودی که در زمان خلیفه دوم مسلمان شده بود و حتی یک حدیث از پیغمبر نشنیده بود.

یا ابوهریره که اگر تمام طول شبانه روز هم با پیغمبر بوده باشد، بازهم این همه حدیث نمیتواند نقل کند.

بزرگانی که حقایق تاریخ را بیان نموده اند (مانند سلیم بن قیس) اذعان داشته اند که بزرگترین و بیشترین ضربه را به اسلام همین علمایی زدند که به ظاهر مسلمان، ولی بنده و عبد حکما و خلفا بودند. حضرت آقا ازین تحریف توسط علما، تحت عنوان بلیّه همیشگی یاد کردند. چون الان هم درگیرش هستیم. (امروز امثال صادق شیرازی ها و حسن خمینی ها و…)

پس این علما دقیقا چه میکردند:

1- قرآن را چپه معنی میکردند

2- احادیث جعلی تولید میکردند به این هدف که هم مردم از اسلام ناب فاصله بگیرند و هم اینکه حکومت امویان را مشروع جلوه دهند

3- ورود اسرائیلیات توسط یهودی الأصل هایی مانند کعب الأحبار و پرکردن ذهن مردم و سرگرم کردن آنها به مطالب بیهوده. (در رسانه امروز بیداد میکنه این مدل مطالب)

پس برای از بین بردن اسلام به علمای درباری تمسک کردند (بخوانید روحانیت انگلیسی)

اما روش دیگر آنها که از زمان یزید شروع شد (معاویه بسیار با سیاست حرکت میکرد) روش ارعاب و خشونت بود. واقعه کربلا که مشهور آن است. واقعه حره که جنایت عظیم دستگاه خلافت بود در مدینه. 

روش سوم روش تحمیق، تجهیل و استحمار مردم بود. از هر روشی استفاده میکردند تا مردم را در جهل نگه دارند و بر حماقت آنها بیفزایند تا بیعت شان را با فاسق و فاسدی مانند یزید نشکنند. جزئیات عملکردشان را در صفحه 611 کتاب بخوانید.

روش چهارم خارج کردن محبت اهل بیت از دلهای مردم بود. خب این محبت به چه درد میخورد؟ تا محبت نباشد رابطه عملی بوجود نمی آید. در ادامه محبت اطاعت می آید (آیه 31 آل عمران). بنابراین شروع به بدگویی کردند. لعن حضرت امیر المونین علی علیه السلام را رواج دادند. صحابه های نزدیکی مانند عمرو عاص احادیثی میگفتند که دلهای مردم را از حضرت علی و اهل بیتش دور کند. آن زمان چه کسی گمان میکرد چنین صحابه هایی که نزدیک بودند به پیامبر دارند دروغ میگویند. 

یا مثلا کسی مثل محمدبن شهاب زهری که معروف به دانش و تقوا بود. ظاهرا هم از مریدان خاندان پیامبر است. اما خلیفه او را تطمیع میکند تا علیه اهل بیت حدیث جعل کند تا محبت و توجه مردم به اهل بیت از دلها خارج شود.

خلاصه آنکه دستگاه رسانه ای امویان کاری کرد که «مردم پست فطرت، دنیّ الطبع و کوچک و بی شخصیت شده بودند». (کاری که الان اینستاگرام و تلگرام و واتساپ و… بامردم میکنند). علت این را حضرت آقا میفرمایند: «نگویید چطور ممکن است در ظرف بیست سال این کار را انجام داد! می شود؛ وقتی که قدرت در دست کسی بود، او میتواند مردم را به صورت فرشتگانی بسازد و می تواند به صورت اهریمنانی بسازد» (در عصر حاضر ما، قدرت رسانه در دست کیست؟ جبهه حق یا جبهه شیطان؟ مردم دارند اهریمن میشوند یا فرشته؟ آیا وقت آن نرسیده که جبهه حق قدرت رسانه را در دست بگیرد؟)

حضرت آقا بسیار زیبا میفرمایند که میلیون ها بشری که به حقیقت پشت کردند، فکر نکنید با حقیقت عناد دارند. خیر، اینها لوح های سفیدی هستند که توسط دستهای قدرتمند عالم نقش و نگار شده اند. 

نظام های اجتماعی را به تور ماهیگیری تشبیه میکنند. میفرمایند قدرتها مانند تور ماهیگری هستند. گاهی هزاران یا حتی میلیون ها ماهی را در تور خودشان می اندازند و میکشند یه یک سمتی که خودشان میخواهند. آن وقت آن ماهی ها احساس میکنند خودشان دارند به آن سمت میروند. احساس آزادی میکنند. هیچ احساس اسارت هم نمیکنند. (حکایت رسانه های خارجی امروز)

و در آخر فصل 55 جمله زیبایی میفرمایند: « پس اطاعت از هر نظام اجتماعی باطل و غلط و غیرالهی، عبادت غیر خداست. ولو اسمش هم مسلمان باشد و نمازش را هم بخواند.»

تحلیل: مانند عربستان یا اصلا تمام نظامات اجتماعی/ شبکه های اجتماعی که اصلا مسلمان هم نیستند و در ملأ عام دارند کودک کشی میکنند. ولی چون پلتفرمهایشان بسیار پیشرفته و خوش رنگ و لعاب است، ما حاضر نیستیم از آنها دست بکشیم و خارج شویم. قبول تمام قوانین امنیتی و حقوقی این پلتفرم ها که در ابتدای استفاده آن را تیک میزنیم، یعنی اطاعت از نظام ها/شبکه های اجتماعی باطل، غیر الهی و غلط)

از صفحه 606 تا 615 کتاب رو امروز آوردم و فصل 55 تمام شد.

در فصل 55 کتاب میرسیم به توصیف سیاست و هدف اصلی بنی امیه. چون فصل نسبتا طولانی هست در چند پست اون رو قرار میدم.

هدف اصلی بنی امیه محو آثار اسلام و روح اسلام بود، دقیقا مخالف با هدفی که خاندان پیامبر داشتند. اولین اقدام آنها این بود که چنان اختناقی بوجود آورند که کسی جرئت نکند اظهار تشیع کند یا نام این بزرگواران را بیاورد. 

در زمان معاویه در مراکز اصلی اسلام یعنی شهرهای مکه و مدینه و حتی کوفه وضع اینگونه نبود و بالاخره کسانی بودند که علنا وابسته به دستگاه امامت بودند (علویون). اما در حکومت جابرانه یزید، تصمیم براین شد که همین باقی مانده حیات سیاسی اهل بیت را هم از بین ببرند. در نتیجه امام حسین را مجبور به بیعت با خود کرد. امام اگر میپذیرفت، به کلی هویت سیاسی و دینی خودشان را از دست میدادند و اگر نمیپذیرفت… واقعه به همان صورتی که میدانید اتفاق افتاد.

تحلیل: معاویه غیرمسقتیم عمل میکرد و با پنبه سرمیبرید، بنابراین در سیاستش موفق تر بود. اما یزید مستقیم وارد عمل شد و در سیاستش شکست خورد. این یک حقیقت است، تفاوت میان عملکرد مستقیم و غیرمستقیم

سوالی که اینجا حضرت مطرح میکنند علت دشمنی امویان با ائمه است. آیا عناد و دشمنی شخصی داشتند؟ با شخص امیرالمومنین علی علیه السلام، یا شخص امام حسن علیه السلام؟ همه میدانیم که دشمنی آنها با اسلامِ امام حسن و سایر ائمه بود.

چرا که اسلام وقتی آمد پول و ثروت را از آنکس که به ناحق و با مال مردم خوری مال اندوزی کرده بود را گرفت، داد به فقیر و نیازمند. یکی را از عرش به پایین کشید و دیگری را بالا برد و این دو نفر با هم به یک جایگاه رسیدند. طبیعی است آنکس که به زیر کشیده شده دشمنی کند. و آنکس که با کمک اسلام بالا آمده بخاطر اسلام با متجاوز و زورگو بجنگد، و چنین کسی را دیگر نمیتوان با پول فریب داد. چنین کسی خطرناک است. ائمه چنین نیروهایی پرورش میدادند و اصل خطرناک بودن آنها برای دستگاه حکومت اموی این بود. 

یک مطلب دیگر آن است که امویان با کجای اسلام دشمن بودند؟ با نماز و روزه و زکات و حج و… مشکل داشتند؟ ابدا! چرا که خود هم این کارها را انجام میدادند. زکات هم که به بیت المال حکومت واریز میشد. با توجه و ذکر خداوند مشکل داشتند؟ ابدا چنین نبود! معاویه خودش هروعده نمازش را به جماعت میخواند. پس با ظواهر اسلام مشکلی نداشتند. آنچه که دشمنی امویان را با اسلام برمی انگیزد توحید اسلام است. توحیدی که میگوید حکومت تنها از آن الله است. پس با حکومت و قدرت گرفتن اسلام دشمنی داشتند نه با ظواهر اسلام.

تحلیل: عمل به ظواهر اسلام بدون پذیرش حکومت و قدرت اسلام میشود همان اسلام آمریکایی، اسلام رحمانی. آمریکا و استکبار جهانی با نماز و روزه و حج و نماز جماعت و جمعه مشکلی ندارد. آنجا که اسلام حکومت تشکیل دهد (نظام جمهوری اسلامی) و حکم براند… اینجا مشکل دارد.

بنی امیه بخاطر مخالفتی که با اسلام داشتند، سعی در هضم و فانی کردن آن داشتند. اما اینکه این کار را چگونه و از چه طریقی انجام میدادند، در مطلب بعدی بیان خواهم کرد ان شاءالله.

صفحات 601 الی 605 کتاب حلقه سوم انسان 250 ساله

سلام مجدد و طلب عذر از اینکه یک مدت نسبتا زیادی مطلب نگذاشتم

و اما در ادامه مطالعات رسیدیم به صفحات 597 تا 600 کتاب حلقه سوم انسان 250 ساله. در این فصل که عنوانش جهت گیری مبارزاتی امام سجاد هست، یک نمای کلی از اهداف و کلیت مسیری که امام چهارم در طول زندگی خودشون داشتن، ترسیم میشه.

حضرت آقا میفرمایند که امام سجاد در طول امامت خودشان سه نقش را ایفا کردند که دو نقش آن با دیگر ائمه مشترک بود و یک نقش تنها منحصر به ایشان میشود:

1- تبیین و روشنگری در زمینه معارف اسلام و احکام اسلام و فقه اسلام و حفظ اسلام از انحراف ها و تحریف ها و اعوجاج هایی که بر آن تحمیل می شد.

2- زمینه سازی برای ایجاد جامعه اسلامی، جامعه الهی تحت اداره حکومت علوی.

3- زنده نگهداشتن حادثه عاشورا.

قطعا مورد سوم نقش انحصاری امام سجاد و نقش بسیار مهم و آینده سازی است. ایشان به انحاء مختلف یاد عاشورا را زنده میکردند ازجمله وقتی که میخواستند آب بنوشند، یا گوسفندی را مردم میخواستند ذبح کنند و… بنابراین دوره اول زندگی امام سجاد علیه السلام اینگونه بود. ایشان اینکار را از طریق تبلیغات تند، خطبه های آتشین و افشاگری درباره عاشورا خصوصا در مجامع دولتی سرشار از ظلم و اختناق انجام میدادند. چرا که این واقعه باید بماند تا بتواند موثر و مفید واقع بشود.

دقیقا برعکس آنچه یزیدیان میپنداشتند. چرا که آنها بسیار خوشحال و خرسند بودند از اینکه جوانهای دلاور، محکم و با ایمان در کربلا همه کشته شدند و دیگر هیچ مانع و خطری حکومتشان را تهدید نمیکند. آنها به دنبال ختم ماجرای نبوت بودند و بعد از واقعه کربلا وقتی دیدند هنوز زینب هست، علی بن الحسین هست، فهمیدند اشتباه کرده اند. 

امام سجاد هم هرآنچه مردم باید از عاشورا بدانند را بیان کرد، نه تقیه کرد، نه ترسید و نه ملاحظه چیزی را نمود و با این عمل خود:

1- تاریخ را تثبیت نمود

2- دشمنی که سرشار از غرور پیروزی بود را دچار ضعف روحیه کرد (شکست سیاسی و روانی)

3- روحیه یاران و نزدیکان به خصوص اسرایی را که همراه خود آن حضرت بوودند تقویت کرد. 

اما پس از بازگشت به مدینه دیگر این نوع عملکرد قابل ادامه نبود. هدف طولانی مدت و اصلی ایشان «زمینه سازی برای تشکیل حکومت اسلامی» بود. بنابراین امام بین دو راه باید انتخاب میکرد.

اول. با ایجاد هیجان و تحریک احساسات مردم پرچم مخالفتی برافرازد و حادثه شورانگیزی را بیافریند.

دوم. احساسات سطحی را بوسیله تدبیری پخته و سنجیده مهار کند و ابتدا مقدمه کار خود را فراهم سازد، یعنی ایجاد یک تفکر راهنما و تربیت عناصر صالح. این عمل موجب تجدید حیات اسلام و بازآفرینی جامعه اسلامی و نظام اسلامی است.

با توجه به اینکه شعاع تأثیر عمل امام تنها زمان خودش را در برنمیگیرد و برسراسر عمر تاریخ تأثیر میگذارد، امام راه دوم را انتخاب نمود. راهی بس دشوارتر، حوصله گیرتر و قهرمانانه تر.

ادامه دارد…….

سلام دوباره

همونطور که در پست قبلی گفته بودم، دوره چهارم امامت در حلقه سوم کتاب انسان 250 ساله رو ان شاءالله باهم مرور میکنیم.

دوره چهام امامت که از شروع امامت امام سجاد علیه السلام تا شروع غیبت صغرای امام زمان عجل الله تعالی فرجه هست رو حضرت آقا به سه دوره تقسیم کرده اند. 

1- سال 61 هجری یعنی سالی که واقعه عاشورا اتفاق افتاد تا سال 136 هجری یعنی تا پایان خلافت منصور عباسی. یعنی سالهایی که حرکت از نقطه ای آغاز میشود، کیفیت، عمق و  گسترش می یابد و اوج میگیرد.

2- از سال 136 تا 202 یا 203 هجری که سال شهادت امام رضاست. این سالها را حضرت آقا فصل محنت ائمه می نامند. اگرچه شیعه گسترش یافته، اما حرکت متوقف می شود. البته از اینجا تلاش و مبارزه ائمه برای بلندمدت آغاز می شود. 

3- از سال 204  تا 260 هجری که سال شهادت امام حسن عسکری است. در این سالها ائمه در کنار مبارزه ایدئولوژیک خود در مقابل تحریف ها و کج اندیشی ها، کار درازمدت خود برای ایجاد حکومت و رژیم اسلامی و احیای قرآن و سنت پیامبر را دنبال می نمایند.  

اینها مطالب صفحات 589 و 590 کتاب بود.

اما در بخش پنجاه و سوم که از صفحات 591 تا 596 کتاب است، حضرت آقا به اصلاح یک ذهنیت غلط می پردازند. ایشان میفرمایند که مردم فقط یک قسمت از زندگی امام سجاد را خیلی خوب در ذهن دارند و آن وقایع پس از عاشورا، کاروان اسرا، خطبه خوانی امام در دمشق و کوفه و بازگشتن کاروان به مدینه است. اما «به اینجا که می رسد، نوار تاریخ زندگی امام سجاد در ذهن ها دیگر قطع می شود»^ص595. ایشان پس از بیان خلاصه ای از وقایع پس از عاشورا تا بازگشت ایشان به مدینه، به این نکته اشاره می کنند که مردم امام سجاد را یک مرد سالخورده و ساکت و مریض، که دائما یا در حال دعا خواندن و یا در حال گریه است می شناسند. امامی که شبها به درب خانه ایتام رفته و قوتی به ایشان می بخشند و هیچ عمل مثبت دیگری از ایشان سراغ ندارند.

اما باید این سوال را از خود بپرسیم، امامی که چنین شور و هیجان مبارزه در دمشق و کوفه از خود نشان داد، پس این شور و هیجان کجا رفت؟ باید گفت امام سجاد در عاشورا مریض بودند و در وقایع پس از آن تا آنجا که به مدینه میرسند جوانی 22 ساله و کاملا سالم بوده اند. پس از عاشورا امام سی و پنج سال به امامت مشغول بودند و در این مدت عملکرد ایشان حتی از یک انسان فوق معمولی هم محال بوده است. 

معلوم شد که ما امام سجادِ پس از کربلا را نشناختیم. برای این کار اول باید هدف و خط مشی ایشان را در این سی و پنج سال بشناسیم و بررسی کنیم برای این اهداف ایشان چه اقداماتی انجام داده اند و تا پایان عمر شریفشان تا چه حد در این مسیر پیشرفتند.

برخی از اهداف امام سجاد را حضرت آقا اینگونه بیان می فرمایند: «احیای تفکر درست اسلامی، بازسازی گروه شیعیان، سازماندهی مسلمانان راستین و تعلیم و تربیت آنها، تلطیف جو اختناقی که به وسیله روسای اموی انجام گرفته بود و…»

بسیار مشتاقم بدانم امام سجاد علیه السلام در اصل مبارزات خود چگونه و با چه خط مشی یی عمل نموده اند.

تا مطلب دیگر، حق نگهدارتان.

استادمان همیشه می‌گوید فعالیت در فضای مجازی  «بلدی» می‌خواهد. اینکه هرکسی را بفرستیم توی این فضا و بگوییم  «حالا تأثیرگذار باش» حماقت است، کشتن آن آدم است. البته نه کشتن فیزیکی، بلکه کشتن تفکر و اعتقادش.

راست میگوید. چه جوانهایی که به گفته حضرت آقا در این  «قتلگاه» مغزشان فرار کرد و با کشته شدن اعتقاداتشان، سرباز دشمن شدند.

می‌پرسیم چه چیز را بلد باشیم. می‌گوید  «اصول جنگ نرم»…. در رسانه‌هایی که ایرانی نیستند و تولید صهیونیست اند، مثل اینستا و فیس بوک و واتساپ و تلگرام و توییتر و….، باااااااید  «افسر جنگ نرم» باشی تا بتوانی مؤثر واقع شوی. متوجهید؟  «افسر» جنگ نرم، نه «سرباز صفر»!!

کلاه خودمان را قاضی کنیم، هیچکدام از ما می‌دانیم جنگ نرم چیست و چه تاکتیک‌هایی دارد که بخواهیم حالا  «افسر» باشیم یا  «سرباز صفر»؟؟! فکر می‌کنم ما حتی «آبدارچی» جنگ نرم هم نیستیم. چرا که از جنگ نرم فقط اسمش را شنیده‌ایم و بس….

استادمان می‌گوید جنگ نرم یک جنگ چریکی است. اصلا می‌دانیم جنگ چریکی چیست و چه فرقی با بقیه جنگ‌ها دارد؟ پس همان آبدارچی برایمان مناسب‌تر است.

می‌پرسیم از کجا و چگونه جنگ نرم را بیاموزیم؟ جواب زیبایی می‌دهد. می‌گوید از یاران صدیق و با وفای امامان معصوم. البته از امام سجاد به بعد. چرا که از  دوره امام سجاد، ائمه و یارانشان از دست حکومت جور اموی و عباسی باید مخفیانه و بدون اینکه دشمن بفهمد به تبلیغ و گسترش دین می‌پرداختند. مضاف بر اینکه سربازان حکومتی روز و شب در حال تعقیبشان بودند تا آنها را سر به نیست کرده و حکومتشان را از آسیب آنها در امان بدارند. پس یاران ائمه چه می‌کردند که هم شناسایی نشوند و هم دین را گسترش دهند؟ استادمان می‌گوید بهترین اصول جنگ نرم همان است که ائمه به یارانشان آموختند.

می‌پرسیم این اصول را از کجا بدست آوریم؟  می‌گوید: «در کتاب انسان ٢۵٠ ساله، حلقه سوم که حاصل جمع‌آوری سخنان حضرت آقا توسط انتشارات صهباست»

تصمیم دارم دوره چهارم امامت (بعد از واقعه عاشورا تا غیبت صغری) را بخوانم و خلاصه مطالب را اینجا با شما به اشتراک بگذارم. باشد که اصول جنگ نرم را در کنار هم بیاموزیم.